Tatuś Muminka i morze
Cała rodzina, wraz z Małą Mi wypływa na wyspę, na której próbuje zamieszkać w opuszczonej latarni morskiej. Wyspa skrywa własne tajemnice i niebezpieczeństwa, z którymi walczą i zaznajamiają się Muminki. W tej części bliżej poznajemy Bukę i jej tęsknoty oraz jesteśmy świadkami dorastania Muminka. Całej historii towarzyszy chęć rozpoczęcia wszystkiego od nowa w momencie, kiedy wszystko staje się nazbyt przewidywalne.
[wp_ad_camp_1]
Bohaterowie:
Muminek – pierwszy raz zapragnął pobyć w samotni, wykazał się dużą odwagą, zbliżając się do Buki. Pomógł jej poczuć się szczęśliwszą. Tęsknotę za Włóczykijem zamienia na zrozumienie jego trybu życia. Godzi się z nią i zadowala się samowystarczalnością. [zob. Małe trolle i duża powódź, Kometa nad Doliną Muminków, Lato Muminków, Zima Muminków, Opowiadania z Doliny Muminków]
Tatuś Muminka – ukazuje swą prawdziwą natury podróżnika gotowego ruszyć w świat, pragnie zamieszkać w latarni na wyspie. Po opuszczeniu Doliny jego życie nabrało prawdziwego sensu. [zob. Małe trolle i duża powódź, Kometa nad Doliną Muminków, W Dolinie Muminków, Pamiętniki Tatusia Muminka, Lato Muminków, Zima Muminków, Opowiadania z Doliny Muminków]
Mamusia Muminka – pierwszy raz zapomniała na chwilę o torebce, co świadczy o wyjątkowych przemianach w życiu rodziny. Cierpliwa i troskliwa dotychczas pierwszy raz ulega zniecierpliwieniu i długotrwałemu smutkowi, pocieszają ją małe przyjemności i stara się zachować pozory rutyny – ozdabia malowanymi kwiatami latarnię, która dopiero wtedy przypomina Dolinę Muminków. [zob. Małe trolle i duża powódź, Kometa nad Doliną Muminków, W Dolinie Muminków, Pamiętniki Tatusia Muminka, Lato Muminków, Zima Muminków, Opowiadania z Doliny Muminków, Tatuś Muminka i morze, Dolina Muminków w listopadzie]
Buka – szare samotne zimne stworzenie, mrożące miejsce, na którym stoi. Cierpliwie kieruje się ku ciepłu i światłu, na lodowej krze płynie za rodziną na wyspę. Drogę oświetla jej lampa Muminków. Buka staje się dla czytelnika bardziej przyjazna. Mama Muminka tłumaczy samotność Buki i podpowiada pogodzenie się z jej losem: Buka jest jak deszcz, jak ciemność albo jak kamień, który trzeba obejść, żeby móc iść dalej. Potrafi tańczyć, powiewając szarymi spódnicami, a także śpiewać. Poczuła się szczęśliwa po przyjściu Muminka, nie oszukał jej, pierwszy raz nie zamroziła ziemi, na której stała. Zamiast ciepła bijącego od lampy, zadowoliła ją niewypowiedziana umowa zgody pomiędzy nią a Muminkiem. [zob. W Dolinie Muminków, Pamiętniki Tatusia Muminka, Zima Muminków]
Mała Mi – adoptowana przez rodzinę Muminków, szybko dostosowuje się do nowych surowych warunków życia na wyspie. Niezmiennie złośliwa i bezkompromisowa. [zob. Pamiętniki Tatusia Muminka, Lato Muminków, Zima Muminków, Opowiadania z Doliny Muminków]
[wp_ad_camp_1]
Rybak – starzec o błękitnych oczach, małomówny były latarnik. Opuścił latarnię z powodu ciężaru samotności.
Koniki morskie – koniki, z którymi chciałby się zaprzyjaźnić Muminek. Do nich należały srebrne podkowy pozostawione na wybrzeżu.
